Hepimiz bazı zamanlar yalnız kalmayı istemişizdir. Öyle ki münzevi olup, inzivaya çekilmek isteyen bir ruh halidir bu. Neden insanlardan kaçmak, onlardan uzaklaşmak gereği duyarız. Onlardan sıkıldığımız için mi, yoksa yalnızlığı unutmamak için mi? Belki ortamdan sıkıldığımız için uzaklara gitmek bir tür kaçıştır bizim için. Hayat monoton, sıradan, anlamsız, bir o kadar karmaşık gelir bize. Çekiliriz kendi kabuğumuza başlarız düşünmeye; neden böyle diye. Sorarız kendimize ‘ne görüyorsun’ diye bu hayat filminde. Filmin ilk bölümleri geçer gözünün önünden; umutların, hüsranların, başarıların, kayıpların, hamilerin, hasımların ve senin yaptıkların; sana ait anlatamadıkların. Film devam etmektedir ama sen biraz mola verip gördüklerini özetlemek istersin. Mola vermek, seni filme daha da bağlamış veya filmden koparmış olabilir. Eğer mutluysan ve filmin devamını seyretmek için sabırsızlanıyorsan; filme bağlanmışsındır. Eğer mutsuzsan ve devamını merak etmiyorsan filmden kopmuşsundur. Ancak filmden kopmuş olman senin hep mutsuz olacağın anlamına gelmez. Mutluluğu kendin yakalamalısın. Bunun ilk adımını da hemen o an atmalısın; filmi değiştirerek. Moladan sonra o filmi izlememeye karar verip yeni bir film aramaya başlamalısın. Filmin istediğin gibi olması için kendin yazıp kendin oynamalısın.
